11 sierpnia 1892 r. urodził się gen. Władysław Anders

11 sierpnia 1892 r. urodził się Władysław Anders, jako jeden z czterech synów Alberta i Elżbiety Tauchert. Pochodzenie swojej rodziny Anders określał jako niemiecko-szwedzko-węgierskie. Ojciec wywodził się ze szlachty kurlandzkiej. Był zarządcą majątków ziemskich, dlatego też rodzina często się przeprowadzała. W momencie narodzin Władysława, administrował majątkiem Błonie (dzisiejszy powiat kutnowski, wówczas zabór rosyjski). Rodzina była silnie zakorzeniona w tradycji i wierze protestanckiej, dlatego młody Anders wychował się w duchu szacunku do pracy i dyscypliny. Dzieciństwo spędzał na wsi, co zaowocowało jego miłością do koni.

W latach 1903-1910 Władysław uczył się w szkole realnej w Warszawie. W trakcie trwania nauki, jako ochotnik, zgłosił się do jednorocznej służby w armii rosyjskiej. Został wcielony do 3. Noworosyjskiego Pułku Dragonów w Kownie. Tam ukończył kurs podoficerski. Uczestniczył w walkach podczas I wojny światowej. Był doskonałym kawalerzystą i uzdolnionym dowódcom liniowym. Miał ogromny refleks oraz intuicję. Kiedy rewolucja lutowa i utworzenie Komisji Likwidacyjnej do spraw Królestwa Polskiego umożliwiły formowanie wojsk polskich w Rosji, natychmiast wystąpił z armii zaborczej i 6 września  1917 r. wstąpił do I Korpusu Polskiego. Tam uzyskał stopień podpułkownika ze starszeństwem i w grudniu 1915 r. mianowano go szefem sztabu 1. Dywizji Strzelców. W związku ze stopniową likwidacją korpusu, 20 lipca 1918 r. ppłk Anders został zdemobilizowany. Po zwolnieniu ze służby udał się do Warszawy, gdzie mieszkali jego rodzice. Po krótkiej przerwie rozpoczął służbę w odrodzonym Wojsku Polskim i wziął chwalebny udział w walkach o niepodległość.

W okresie międzywojennym, zamieszkiwał Kresy, gdzie działał społecznie – m.in. wspierał pracę Macierzy Szkolnej. Sielankę przerwał wybuch II wojny światowej. Podczas kampanii wrześniowej Anders dowodził Nowogródzką Brygadą Kawalerii. 29 września 1939 r. w wyniku stoczonych walk i późniejszej próby przedostania się do granicy z Rumunią i Węgrami, Grupa Operacyjna Kawalerii na czele z gen. Władysławem Andersem, napotkała wrogie pododdziały sowieckiego Frontu Ukraińskiego. Gen. Andersa przewieziono do Starego Samboru, później do Stryja, a następnie do szpitala wojskowego na Łyczakowie. Wielokrotnie i nieskutecznie proponowano mu wstąpienie do Armii Czerwonej.  Podczas próby przedostania się z sowieckiej do niemieckiej strefy okupacyjnej, pod pretekstem okazania dokumentów wyciągnięto go z pociągu i przewieziono do urzędu NKWD we Lwowie. 20 grudnia 1939 r. gen. Anders został oficjalnie aresztowany i umieszczony w więzieniu, w klasztorze Brygidek. Po niespełna 3 miesiącach Władysława Andersa przewieziono do więzienia na Łubiance, gdzie doczekał upragnionej wolności. Następstwem podpisania układu Sikorski-Majski 30 lipca 1941 r. było ogłoszenie „amnestii” dla uwięzionych w ZSRS. Po wyjściu na wolność, generał Anders zajął się organizacją armii polskiej w ZSRS i ewakuacją żołnierzy oraz ludności cywilnej do Iranu. Po przybyciu na Półwysep Apeniński w 1944 r., polscy żołnierze pod wodzą gen. Andersa, stoczyli zwycięską bitwę pod Monte Cassino, a następnie pod Ankoną, aż wreszcie zdobyta została Bolonia. Wraz z żołnierzami do Iranu ewakuowano także ludność cywilną. Osoby starsze i niezdolne do walki, kobiety i dzieci, trafiły do specjalnie zorganizowanych polskich osiedli uchodźczych rozrzuconych po całym świecie – w Afryce, Indiach, na Bliskim Wschodzie, w Meksyku i Nowej Zelandii.

Po zakończeniu działań wojennych gen. Anders pozostał na emigracji. Zmarł 12 maja 1970 r. w Londynie.